Wandelen haalt de haast uit je hoofd. Het maakt je open. Je gaat op in het landschap en dat schept mogelijkheden tot verdieping. Je tempo verandert. Je zintuigen gaan anders waarnemen: je krijgt weer oog voor het wonder van de schepping en jouw verbondenheid daarmee. Er komt (meer of weer) stilte… Ruimte voor rust, maar misschien ook wel onrust of angst voor de leegte. Mogelijk loop je tegen je eigen fysieke grenzen aan. Er gebeurt in ieder geval wat met je. Wandelen brengt je vanuit je hoofd weer in je lijf. Door je aandacht te richten op je voeten en je voeten met aandacht op Moeder Aarde neer te zetten, raak je als vanzelf uit je hoofd. Je komt ‘automatisch’ in je lijf.

In ons dagelijks leven doen we vaak het tegenovergestelde: wij zijn met een vol hoofd gehaast op weg. We zijn zo druk dat er weinig tijd voor bezinning of voor onze medemensen overblijft. De verleiding om mee te doen aan de ‘ratrace’ naar meer, beter, mooier, sneller, groter en duurder. Die begeerte kan ons tijdelijk gaande houden, maar put ons na verloop van tijd uit. We krijgen fysieke klachten. We branden op. We raken leeg. We worden depressief. We twijfelen aan de zin van het leven dat we leiden.
Tegelijkertijd is onze wereld een dorp geworden: dagelijks krijgen we de beelden van brandhaarden, vluchtelingen, uitgebuite kinderen, mensen die omwille van hun huidskleur, ras, geloof of geaardheid worden vervolgd en hongersnood op ons netvlies. Laat ik die beelden nog echt bij mij binnenkomen? Hoe verhoud ik mij daartoe?
We gunnen onszelf nauwelijks meer tijd voor bezinning of reflectie. Waar gaat het om in het leven? Wat geeft mij ten diepste bevrediging? Leef ik wel ten volle? Wie ben ik in relatie tot de ander? Welk steentje draag ik bij aan deze samenleving? Wat wil ik echt met mijn leven?
Vragen die de dagelijkse zorgen voorbij gaan. Vragen die met zingeving te maken hebben. Misschien zelfs wel met iets dat niet van deze wereld is. Vanuit het vermoeden of misschien zelfs wel het besef dat er meer moet zijn dan alleen het materiële. De haast en de jacht naar het materiële doen ons voorbij hollen aan datgene wat echt wezenlijk is. Dat wezenlijke is niet materieel en is voor de ogen onzichtbaar. Wat voor de ogen onzichtbaar is, raakt ons ten diepste, raakt onze ziel.
Voor sommige mensen spelen geloofskwesties een rol. Het besef, de ervaring of de beleving van de Schepper, de Onnoembare of God kan het leven nog gecompliceerder maken of juist troost bieden. Waarin geloof ik echt? Hoe verhoud ik mij tot mijn geloof? Voor anderen spelen geloofskwesties niet of nauwelijks een rol. Zij willen afstand nemen van de hectiek van iedere dag of reflecteren over te maken keuzes. Welke weg moet ik inslaan op dit kruispunt in mijn leven waar ik nu sta?

Begeleiding in beeld gebracht

In augustus 2015 begeleidde ik fotografe Dida Milder op haar pelgrimstocht van Oban via Mull naar Iona (Schotland). Een tv-ploeg van EO/Ikon bracht die tocht in het kader van de programmaserie De Pelgrim in beeld, waarbij vooraf was afgesproken dat de gesprekken tussen Dida en mij niet zouden worden gefilmd.